Jak chwalebna w swych skutkach, a oraz jak rzadka wielkość duszy

Jest cnota wielkiej wagi w życiu społecznym, ala bardzo rzadka: bo oprócz szczęśliwego daru natury, wyciąga jeszcze szczególniejszego serca ku dobremu nawyknieniu, a ta jest wielkość duszy. Mało się ludzi wielkością duszy zaszczyca, bo mało ludzi ma wyższe rozumu i serca przymioty; wielkość duszy aby godna była sprawiedliwego podziwienia, powinna mieć za fundament cnotę, inaczej byłaby tylko próżna nadętością. Zaufanie w swej cnocie do wielkich rzeczy człowieka pociąga, ani się, największymi zawadami nie odstręcza, na których samo wejrzenie drżą ludzie pospolici. Wielkość duszy wyżej człowieka nad krzywdy, obelgi i wszelkie złości pociski wynosi, które małe serca tak srodze ranią. Wielkość duszy umie darować krzywdę, odpuście urazę, a mało dbając na zazdrość, obmowę i potwarz , gardzi ich niedołężnymi Strzałami, które jej dosięgnąć i zmieszać jej spokojności nie mogą. Wielkość duszy jest szczera i prawdziwa, bo znając się na swojej cenie, nie potrzebuje zdrady i oszukania: sama tylko nikczemność takich się środków chwyta, aby się z błota dźwignęła. Na koniec wielkość duszy iest hojna i dobroczynna, bo ona sama własne dobro swoje dla dobra drugich poświęcić umie. Szczęśliwy kto się tym przedziwnym darem natury zaszczyca. Szczęśliwy, który go przychodząc na świat, z rąk przyrodzenia odebrawszy, starał się wcześnie do dobrego przywykać! On sam będzie wielkim człowiekiem, on dziełami swoimi podniesie i wsławi ojczyznę, on cnotami swymi rodzaj ludzki zaszczyci.