Czego zabrania Skromność?

Skromność nie każe się nam wynosić, ani z talentów, ani z dóbr fortuny, ani z wszelkich innych zaszczytów, przez co byśmy obrazili społeczność. Nadto pochlebne zdanie o sobie, nie może się ludziom podobać: którzy jako sami nas przyzwoicie ocenić, i właściwy nam stopień szacunku naznaczyć potrafią : tak mocno są o to troskliwi, ażeby to prawo zawsze przy nich zostało. Przyrodzona jest człowiekowi miłość siebie samego : stąd idzie, ze się nikt uniżać nie chce: owszem każdy pragnie jak najwięcej na świecie przeważać. Lecz poczuwając się do własnych wad i słabości, powinniśmy się sadzie sprawiedliwie, i wszelkie poruszenia pychy i wyniosłości powściągać. Przekonanie o swoich niedoskonałościach, najlepszym lekarstwem jest na zbyteczne o sobie mniemanie. Prawda, że człowiek mający cnotę, poczciwość, talenta, musi się znać na swoim szacunku: nie może on gardzić sobą: i gdyby to uczynił (jeżeli może uczynić) wielkiejby się niesprawiedliwości przeciwko sobie samemu dopuszczał. Ilekroć człowiek czuje, że dobrze uczynił, albo za szacowne duszy i serca przymioty dziedziczy, może sam siebie wewnątrz pochwalić i uznać, ze ma prawo do drugich szacunku. Leczby to prawo utracił, gdyby ich lekceważył; i rozumiał, iż dla tego że więcej nad innych posiada, może niemi pogardzać.